Η ελληνική κοινωνία μπαίνει σταδιακά σε προεκλογική περίοδο, με τους εργαζόμενους να βλέπουν το εισόδημά τους να σαρώνεται από την πληθωρισμό και την ακρίβεια και την κυβέρνηση να έχει βγάλει από τη συζήτηση κάθε κουβέντα για αυξήσεις και να αντιδρά στην ακρίβεια με κουπόνια που αποτρέπουν την εξαθλίωση των φτωχότερων. Φυσικά καμιά κουβέντα για αυξήσεις δεν κάνει ούτε η αντιπολίτευση, καθώς σε καμία περίπτωση δεν θέλει να καλλιεργηθούν στους εργαζόμενους προσδοκίες για μια πολιτική που θα παρεκκλίνει από το δόγμα των χαμηλών μισθών και των μηδενικών αυξήσεων που έχει επιβληθεί εδώ και πάνω από 10 χρόνια από τα μνημόνια. Ταυτόχρονα η ΕΕ ζητάει από τις χώρες – μέλη της την επιστροφή σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς το 2023, που μεταφράζεται σε νέα μέτρα λιτότητας και νέα μνημόνια. Την ίδια στιγμή ο πόλεμος στην Ουκρανία δείχνει όχι μόνο να μην τελειώνει, αλλά οδηγείται και σε νέα κλιμάκωση. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι προβλέψεις για έναν νέο κύκλο ύφεσης που θα πλήξει την οικονομία προοιωνίζονται μια νέα επίθεση σε βάρος των εργαζομένων.
Στην εκπαίδευση η Ν.Δ. υλοποιεί με ευλάβεια όλες τις κατευθύνσεις της Ε.Ε και του ΟΟΣΑ, με στόχο το ξεθεμελίωμα της Δημόσιας Εκπαίδευσης, και τη δημιουργία ενός ταξικού και κατηγοριοποιημένου σχολείου, το οποίο θα εντείνει τους αποκλεισμούς της νεολαίας από τη μόρφωση και θα διαμορφώσει μια νέα γενιά εργαζομένων με μειωμένες προσδοκίες. Σε αυτό το σχολείο οι εκπαιδευτικοί θα είναι υποταγμένοι, χωρίς εργασιακά δικαιώματα, υπό τη δεσποτεία του εκάστοτε Διευθυντή. Αυτό το σχολείο οικοδομούν οι νόμοι και οι «μεταρρυθμίσεις» της τελευταίας τριετίας. Η Τράπεζα Θεμάτων, η Ε.Β.Ε. και η Αξιολόγηση, είναι οι πιο χαρακτηριστικές πλευρές αυτής της πολιτικής.
Continue Reading